Zwykle danymi wejściowymi geometrycznymi do opracowania technologii w CAM jest model 3D części oraz opis wymagań wykonania części w postaci rysunków technicznych 2D.
Tradycyjne podejście zakłada import modelu 3D i analizę technologiczną rzutów, przekrojów, wymiarów, odchyłek, symboli itd.
Niestety konstruktorzy „tradycyjnie” czasem nie uwzględniają potrzeb technologa CAM w fazie przygotowania danych CAD:
- Wymagania zawarte w dokumentacji technicznej nie dają się przetwarzać automatycznie na poziomie programu CAM (np. format PDF lub papierowy to ogranicza);
- Nie stosują opisu wymagań w postaci tzw. metadanych na modelach 3D, które powinny być wkrótce przetwarzane przez systemy CAM automatycznie;
- Nie dostosowują wymiarów nominalnych w modelach 3D tak, aby pojawiały się tylko odchyłki symetryczne;
- Budują modele, które zawierają błędy modelowania trudne do identyfikacji na komputerze, wpływające na proces wytwarzania i gotowy detal;
- Lekceważą problem wymiany danych między różnymi systemami CAD.
Technolog CAM powinien szybko zidentyfikować potencjalne problemy wykonania części:
Są to elementy geometryczne, które będą wpływały na technikę obróbki i stosowane narzędzia. np.
- Gabaryty części;
- Tolerancje wymiarowe, położenia i kształtowe;
- Kąty pochylenia ścian części inne niż płaskie (0 stopni) czy pionowe (90 stopni). Np. mogą niepokoić tzw. „kąty ujemne” do wykonania na frezarce 3 osie.
- Każde łuki, zwłaszcza wewnętrzne promienie krzywizny części;
- Głębokości wybrań w stosunku do ich wysokości, „stopniowanie półek”;
- Otwory, rodzaje otworów, wymiary charakterystyczne;
- Powierzchnie „swobodne” i skomplikowane kształty;
- Liczba koniecznych zmian mocowania części;
- Liczba koniecznych zmian położenia części względem płaszczyzny narzędzia podczas obróbki (obróbka indeksowana);
- Konieczność zaprojektowania (lub wskazanie geometrii) do zastosowania obróbki ciągłej (symultanicznej) w wielu osiach…
Czy można te elementy usprawnić? Na jakim etapie?